Godfried was een minzaam doch erudiet persoon die echt een toegevoegde waarde was in ons bestuur.
Hij woonde vroeger in de Koningin Fabiolalaan en zorgde ervoor, samen met zijn buurman Willy Waelkens (ook een ex-bestuurlid) dat het feestboekje en de Bilkhagemare al die kanten van de wijk in de brievenbussen terecht kwamen.
Gewezen bestuurslid van ons wijkcomité.Hij had de bijnaam" Gilbèr den militair". Dat kwam niet alleen omdat het rijmde maar ook omdat hij, toch naar eigen zeggen, het vaderland jarenlang keihard heeft verdedigd. Ondanks de vele plaagstoten van voorzitter Tony heeft Gilbert deze bewering echter nooit kunnen hard maken :)
Gilbert had echter wel orde en stiptheid en het was dan ook Gilbert die op het briljante idee kwam om op het paasontbijt de bezoekers niet zelf te laten kiezen waar ze wilden zitten omdat dit tot plaatsverlies zou leiden maar dat het aan het bestuur was om te bepalen waar de mensen moesten zitten. Een principe dat tot de dag van vandaag wordt toegepast bij het paasontbijt.
Als bestuurslid was hij ook een gewaardeerd en zeer actief iemand die vooral de activiteiten van de seniorennamiddag tijdens de wijkfeesten tot een aangenaam samenzijn wist om te toveren.
Afscheid van Johan Dhaenens als voorzitter en stichter van Sob'Art
Toen Johan op 31/01/1998 met pensioen ging wist hij natuurlijk niet wat de toekomst zou brengen maar 1 ding wist hij wel zeker: hij zou zijn dagen niet in ledigheid doorbrengen. En daarom richtte hij reeds 1 dag later, op 01/02/1998 een schildersatelier op die elke dinsdagnamiddag zou samenkomen in het toenmalig GOBA. Maar dat hij pas 24 jaar later, op 31/01/2022, zou afscheid nemen van zijn geesteskind, dat had hij zelfs in zijn stoutste dromen nooit kunnen vermoeden.
Want het was natuurlijk een rustige start. Hoewel, reeds na korte tijd had hij al 7 geïnteresseerden rond zich verzameld, eigenlijk was dat al een prestatie op zich.
Maar Crea-club, zoals Johan zijn club had genoemd, bloeide dat het een lieve lust was en telde tegen eind 2001 reeds 16 leden.
Ook 2003 was een belangrijk jaar in het bestaan van Crea-Club met de toetreding tot de Waregemse Cultuurraad. Deze toetreding bracht natuurlijk een aantal administratieve verplichtingen met zich mee zoals een jaarlijks activiteiten-verslag, evenwel prima uitgevoerd door Lucrèce. En ondertussen groeide het aantal leden aan tot 23 in 2006.
Tijd dus om niet enkel aan elkaar maar ook aan de buitenwereld te tonen wat men kon, en dat was heel veel. Zo kwam er een prachttentoonstelling in 1995 naar aanleiding van 25e Bilkhagefeesten.
Maar de echte doorbraak kwam er toch wel met de deelname aan Buren bij Kunstenaars. Heel snel had Johan door dat deze door de provincie West-Vlaanderen georganiseerde kunsthappening een positieve invloed zou hebben op de uitstraling van Crea-Club Bij hun eerste deelname was de belangstelling, dank zij de bekendmaking in de Bilkhagemare, eerder lokaal. Maar doordat ook de provincie steeds meer energie stak in de bekendmaking van hun initiatief, onder meer door het uitgeven van een boekje met alle deelnemende artiesten van de hele provincie, steeg het aantal bezoekers in 2010 reeds tot 170. Door de computer werd het steeds gemakkelijker om deelnemende kunstenaars te vinden en daardoor hoorde men in het 2e weekend van oktober dialecten uit de ganse provincie.
Eén keer zelfs is Buren bij Kunstenaars doorgegaan ten huize Johan wat het voordeel had dat men niet alleen Johans schilderijen kon bewonderen maar ook de schitterende beeldhouwwerken van zijn op dat vlak heel getalenteerde echtgenote Trui. Het was trouwens een unieke gelegenheid om kennis te maken met kunstwerken die anders nooit hun huis verlaten.
In 2000 werd Waregem een stad en GOBA werd SOBA. Dat inspireerde Johan tot een naamwijziging. De artiesten die samenkwamen in het Soba inspireerden hem tot Sob'Art
Ondertussen veroorloofde Johan zich enkele individuele "uitstapjes" wat resulteerde in prachttentoonstellingen in al even prachtige locaties zoals de oude kerk van Vichte en het Koetshuis in park Baron Casier.
En zo evolueerde Sob'Art verder tot een gerespecteerde schildersclub die echter net als zoveel andere organisaties te lijden had onder de afschaffing van het brugpensioen en de stijgende pensioenleeftijd.
Samen met zijn stijgende leeftijd heeft dit Johan doen beslissen om de fakkel en de sleutel van het Soba op 31 januari 2022 door te geven aan zijn opvolger, Jean Pierre Van Gucht.
En het eerste objectief dat Jean Pierre wil bereiken is het aantrekken van nieuwe leden, iets waaraan we graag willen meewerken.
Daarom vind je elders onder "aktiviteiten" - doorlopende activiteiten - alle info over Sob'Art en hoe je kan lid worden.
Rest nu alleen nog om uit naam van het ganse bestuur te zeggen: dank je wel Johan voor 24 jaar samenwerking.
Tekst Dirk Demeulemeester
Ultraloper Karel Sabbe (33) begon op maandag 10 juli aan zijn
nieuwe recordpoging op de Pacific Crest Trail, een Amerikaans
wandelpad van Mexico tot Canada.
Wat een prestatie! Ultraloper Karel Sabbe verpulvert recordtijd op legendarisch wandelpad van 4.280 kilometer
46 dagen, 12 uur en 50 minuten !
dat is de officiële eindtijd van ultraloper Karel Sabbe (33) zijn recordpoging op
de Pacific Crest Trail, een legendarische wandelroute van Mexico naar Canada.
Het vorige record bedroeg 51 dagen 16 uur en 55 minuten.
Sabbe snoept er ondanks een omweg van 165 kilometer maar liefst vijf dagen
van af.
Sabbe wou de 4.280 ruwe en uitdagende kilometers in minder dan vijftig dagen afleggen.
Door bosbranden in de staat Washington moest de 33-jarige tandarts tijdens de laatste
week een omweg volgen van uiteindelijk 165 kilometer lang. “Plankgas geven”, klonk het
toen via zijn sociale media.
En plankgas gaf hij. Het vorige record – 51 dagen, 16 uur en 55 minuten – vliegt de
vuilnisbak in.
De nieuwe Fastest Known Time op de PCT bedraagt 46 dagen, 12 uur en 50 minuten.
Bij zijn eerste poging in 2016, verbrak hij het toenmalige record door de trail af te leggen
in 52 dagen, 8 uur en 25 minuten.
Zijn ouders volgden het avontuur van dichtbij
samen met Karels grootste fan en motivatie: de driejarige Jack.
“Hij loopt hem tegemoet in het bos en roept Papa! Papa!. Schitterend om te zien.”
Hij doet het! Karel Sabbe haalt finish van ultrazware Barkley
Marathons met nog minder dan 7 minuten op de klok
Hij heeft het geflikt. Karel Sabbe, een tandarts uit Anzegem en houder van een aantal wereldrecords in het ultralopen, wist op de valreep de loodzware Barkley Marathons tot een goed einde te brengen. Met nog minder dan zeven minuten op de klok kwam hij over de finish in ‘de meest uitdagende ultraloop ter wereld’.
Opmerkelijk: naast Sabbe bereikten er nog twee andere deelnemers de eindmeet van de Barkley Marathons. Aurélien Sanchez legde het traject in de diepe bossen van het Amerikaanse Tennessee het snelst af, John Kelly werd tweede. Vóór deze editie wisten in 35 jaar slechts 15 lopers de finish te halen. En dat voor het laatst in 2017.
Het zegt alles over de moeilijkheidsgraad van wat volgens velen ‘s werelds zwaarste ultraloop is. Vijf achtereenvolgende rondjes over een niet bewegwijzerd off-road traject van in totaal 160 kilometer met liefst 18.000 hoogtemeters (twee keer de Mount Everest), binnen 60 uur te voltooien.
Gps, gsm en sporthorloges zijn allemaal verboden, deelnemers moeten het met een kaart, kompas en horloge
met een waarde van 10 dollar stellen. In totaal begonnen 40 deelnemers aan de wel érg uitzonderlijke fysieke
beproeving in Tennessee.
Minder dan zeven minuten
Sabbe maakte er een thriller van. Onze landgenoot finishte in een tijd van 59 uur, 53 minuten en 33 seconden. Nét binnen de deadline van 60 uur. Na zijn aankomst gaf hij aan veel te hallucineren. Zoals vorig jaar. Toen liep hij bij zijn tweede deelname lange tijd goed, tot hij als laatste overblijver de vermoeidheid niet meer de baas kon. De lokale sheriff pikte hem in het donker op, nadat hij de weg had gevraagd aan een vuilnisbak. Nu heeft Sabbe dus zijn revanche beet. Derde keer, goede keer. Thomas Van Woensel, de tweede Belg die van start ging, gaf op.
Het was een warm onthaal voor ultraloper Karel Sabbe.
Toen hij aankwam op Zaventem werd hij onthaald door zijn vrouw.
Maar ook topwielrenner Zdenek Stybar kwam er bij. Stybar was net terug van Milaan-Sanremo en wou graag
met Sabbe op de foto.
Best wel bizar, want vorige week zouden de rollen waarschijnlijk omgekeerd zijn. Stybar postte de selfie kort
daarna met de vermelding "HERO".
Gezwollen voeten
Van Zaventem ging Karel dan naar huis, in Vichte, bij Anzegem, waar hij werd opgewacht door vrienden en familie. “Het voelt erg goed om weer thuis te zijn en iedereen opnieuw te zien”, reageert hij. “Ik zal ook blij zijn als ik vanavond in mijn eigen bed kan slapen.” Drie dagen na zijn aankomst op de Barkley Marathons is hij nog heel vermoeid. Bovendien zijn zijn voeten zo hard gezwollen dat hij niet meer in zijn schoenen geraakt en op slippers moet lopen. Toch gaat hij morgen al werken, zij het met de auto. Karel werkt als tandarts in Ronse en gaat regelmatig lopend naar het werk. "Een efficiënte manier om toch nog wat extra kilometers te kunnen trainen", zegt hij, "maar voorlopig doe ik dat dus even niet."
Vieren in Kluisbergen
Later op de middag trok Karel dan naar café D’Oude Hoeve op de Kwaremont in Kluisbergen, om er zijn fans en vrienden te trakteren op een vat. "Tijdens de voorbereiding voor de Barkley Marathons ben ik hier veel geweest", vertelt hij. "Ik moest veel in een bos lopen, bergop. En dan is het kluisbos ideaal. Het is ook vlak bij mijn huis. Toen ik kwam trainen parkeerde ik mijn auto meestal aan het café en kwam ik vooraf of achteraf nog een koffie drinken bij Joëlle.
Dit zijn de trotse ouders van Karel Sabbe ! Santé en dikke proficiat met jullie zoon !
Karel Sabbe uit Anzegem loopt 500 kilometer en is wereldkampioen "Backyard Running"
Een 12-voudige marathon! Dat had de Belgische ultraloper Karel Sabbe uit Anzegem nodig om de "Big Dog's Backyard Ultra World Championships" te winnen. Na een uitputtingsslag van 503 kilometer, een record, klopte hij landgenoot Merijn Geerts. Sabbe is nu wereldkampioen.
Het concept van "Big Dog's Backyard Ultra World Championships" is poepsimpel: elk uur een rondje van 6,706 kilometer lopen tot er slechts één deelnemer meer overblijft. Hoe sneller je over de streep bent, hoe langer je kan rusten voor de volgende ronde.
Na maar liefst 69 uur en 462 kilometer bleven er nog 2 Belgen over: Karel Sabbe uit Anzegem en Merijn Geerts. Ze hadden net het wereldrecord (68 rondjes) gebroken en de laatste 2 Amerikanen zien opgeven. Na 3 dagen en 3 uur lopen kroonde tandarts Karel Sabbe zich tot wereldkampioen op domein De Hoge Rielen. "Ik kon het echt niet geloven", zegt hij. "Ik ben helemaal geradbraakt. Vannacht moest ik me constant omdraaien in bed, omdat ik constant in een kramp belandde. Ik zag het ook niet zitten om thuis te slapen, want wij hebben een trap. Mijn schoonouders hebben gelukkig een lift. Zo zeer deden mijn benen. Los daarvan ben ik heel fier op mezelf."
10 minuten rusten
Sabbe werkte elk rondje in ongeveer 46 minuten af, zodat hij nog 10 minuten kon slapen of rusten en 4 minuten kon eten. "Ik daag mezelf uit, omdat het me sterker maakt. Niet alleen op het vlak van lopen, maar ook in het dagelijkse leven."
Voor Sabbe was het zeker niet zijn vuurdoop. Hij is wereldrecordhouder op de "Pacific Crest Trail", een route van 4.300 kilometer van Mexico naar Canada. En hij liep ook de snelste tijd op de "Appalachian Trail" in de VS, een verbetering van het record met 4 dagen.
Ultraloper Karel Sabbe doet het weer:
22 jaar oud record sneuvelt na 37 uur in bergen
Dit keer verbrak Karel Sabbe het 22 jaar oude record op de Alta Via 2, een mythische route door de Dolomieten in Italië. © Alexis Berg
Hij vertrok woensdag om 4 uur in de ochtend en donderdagavond 37 uur en 15 minuten later,
was zijn wereldrecordpoging compleet.
Anzegemnaar Karel Sabbe flikte het weer.
Dit keer verbrak de 31-jarige ultraloper het 22 jaar oude record op de Alta Via 2
een mythische route door de Dolomieten in Italië.
Mythisch is nog een understatement. Of wat dacht je van 160 kilometer door extreem ruig terrein
met 12.130 positieve hoogtemeters en 11.950 meter dalen?
Als toetje krijg je er 5 technische klimsecties gratis bij.
Anzegemnaar Karel Sabbe had zijn zinnen gezet op het 22 jaar ouder record op deze route
dat op naam stond van de Italiaan Lucio Dorz. Hij had er in 1998 zo'n 42 uur over gedaan.
Sabbe, die in het dagelijkse leven als tandarts werkt, ging woensdagochtend van start en zat meteen mooi op schema.
Mede dankzij de steun van zijn crew en pacers, die afwisselend secties met hem meeliepen, was hij
voor zonsondergang al over halfweg.
"Het zal gezellig worden vannacht", grapte Karel via zijn sociale media.
Maar het werd toch zwaarder dan verwacht.
Het terrein was gevaarlijk en bijzonder technisch.
Zo gevaarlijk dat Karel zijn pacer, die na klauterwerk op de knieën te bang was geworden, zelfs moest
achterlaten in een berghut.
Derde snelheidsrecord
"Zo zo", antwoordde Karel donderdagochtend op de vraag van zijn crew hoe het met hem ging.
Maar de Anzegemnaar beet door en finishte uiteindelijk in 37 uur en 15 minuten,
een verbetering van het record met 4 uur en 45 minuten.
Het is de derde FKT, oftewel 'fastest known time' zoals in het ultraloopwereldje wordt gebruikt,
die Karel Sabbe op zijn naam heeft staan.
In 2016 verbrak hij al het wereldsnelheidsrecord op de Pacific Crest Trail
en hij is ook de snelste man ter wereld op de Appalachian Trail, een record dat hij in 2018 neerzette.
Sabbe is ook bekend van zijn deelname aan de Barkley Marathons
de meest mythische ultraloopwedstrijd ter wereld.
Vorig jaar was hij daar tijdens zijn eerste deelname 'the last man standing'.
Het verhaal over zijn Barkley-avontuur is op YouTube te zien in de documentaire
'Out There - A Journey to the Barkley Marathons'.
nota van de webmaster:
Karel Sabbe is van Waregem, waar zijn familie en vrienden wonen, maar hij woont nu in Anzegem.
West-Vlaming doet zijn bizarre verhaal na stunt op zwaarste ultraloop ter wereld
Sportredacteur KW
De strafste stunt van het jaar? Die komt misschien wel op naam van Karel Sabbe. De Waregemnaar bleef als laatste overeind op de zwaarste en meest bizarre ultraloop ooit: de mythische Barkley Marathons. Winnen lukte niet, maar zijn prestatie verbaasde toch de hele wereld. "Ooit keer ik terug en word ik de 16de finisher.
Een killige zondagnacht in het afgelegen en uitgestrekte Frozen Head State Park in het Amerikaanse Tennessee. Om 22.31 uur wordt de stilte onderbroken door klaroengeschal. Nieuw-Zeelander Greig Hamilton wordt zoals elke opgever symbolisch 'uitgetapt', waardoor West-Vlaming Karel Sabbe (30) plots de laatste man in de race is. De ultraloopwereld is met verstomming geslagen. Een Barkley-debutant die als laatste overeind blijft? Twitter bulkt van de aanmoedigingen, uit alle uithoeken van de wereld. Een 30-jarige Waregemnaar staat plots wereldwijd in de belangstelling.
Op dat moment heeft Karel Sabbe in 40 uur al ruim 100 kilometer en 10.000 hoogtemeters achter de kiezen. En dat op ruig terrein in heel onvoorspelbare omstandigheden. Om in de 34ste editie de 16de finisher ooit te worden, moet de Belg echter vijf rondes - in totaal goed voor minstens 160 kilometer - voltooien. "Ik was samen met Greig aan de vierde ronde begonnen, maar hij liep te traag om binnen de tijdslimiet te arriveren, dus ging ik alleen verder. Blijkbaar maakte de Nieuw-Zeelander meteen daarna rechtsomkeer omdat hij het niet meer zag zitten, waardoor ik - zonder het te weten - nog alleen in koers was", blikt Karel Sabbe terug.
Bij de zoektocht naar het tweede boek - de deelnemers moeten op het parcours boeken zoeken en de pagina die matcht met hun borstnummer uitscheuren - liep het echter mis. "Op voorhand wist ik dat het tweede boek vinden mijn grootste uitdaging van die vierde lus zou worden. Ik heb er twee uur naar gezocht, maar besloot om terug te keren. Tijdens die vierde ronde waren de temperaturen immers tot -10 gedaald, dus veel langer zou ik het niet volgehouden hebben."
Geradbraakt
Karel blijft dus voor een stuk met gemengde gevoelens achter. "Vooral omdat ik het gevoel heb dat ik nog niet alles heb kunnen geven. Ik ben ook niet buiten tijd gearriveerd, dus misschien zat er meer in." We horen Karel op dinsdagochtend Amerikaanse tijd voor een allereerste reactie, ruim 24 uur na zijn ongelofelijke prestatie. "Maar ik ben nog lang niet uitgerust en bekomen", lacht de Waregemnaar, die na zijn studies in Gent bleef hangen. "Mijn benen zijn gezwollen en mijn linkerknie wordt met de minuut dikker. Ik ben geradbraakt."
Hallucinaties? Ik zag af en toe wat oogjes in het bos.
Karel was nochtans niet aan zijn proefstuk toe. Vorig jaar stelde de ultraloper nog het wereldrecord op de Appalachian Trail scherper. Toen liep hij 3.525 kilometer in 41 dagen, 7 uur en 39 minuten. "Maar de Barkley was op geen enkel moment vergelijkbaar met wat ik eerder al presteerde. Dit was van een heel andere orde."
Toch had Karel, die ondertussen al op een vijftal jaar ultraloopervaring kan teren, de moeilijkheidsgraad van de wedstrijd behoorlijk ingeschat. "Ik was goed voorbereid, maar de organisator (Gary 'Lazarus Lake' Cantrell, red.) had een grote parcourswijziging doorgevoerd. Het parcours was nog een pak zwaarder in vergelijking met de vorige edities. Daardoor worden foutjes nog veel nadrukkelijker afgestraft, een klein navigatiefoutje kan meteen het einde van je race betekenen. Je moet alles perfect doen om de cut-offtijden (voor elke ronde hebben de deelnemers 12 uur de tijd, red.) te halen."
Karel Sabbe in de bossen van Tenessee © (foto Alexis Berg)
Lopers moeten zich behelpen met kaart en kompas. © Alexis Berg
Wat zijn prestatie er nog straffer op maakt, is het feit dat Karel zo goed alles alleen liep. "Zeker als debutant is het aangewezen om je eerste rondes samen te lopen met iemand die al wat Barkley-ervaring heeft. De ervaren lopers weten de meeste boeken ongeveer liggen en zo kan je veel tijd uitsparen. De twee veteranen (John Kelly en Jared Campell, red.), waar ik aanvankelijk samen mee wou lopen, zijn echter heel snel vertrokken en dat risico wou ik niet nemen. Drievoudig finisher Campell was duidelijk te enthousiast gestart en moest opgeven met een enkelblessure. De andere ervaren Barkley-lopers liepen dan weer net iets te traag, waardoor ik alleen door de bossen moest navigeren."
Van 17 tot -10 graden
De barre en onvoorspelbare weersomstandigheden vormen een extra struikelblok. "De temperatuurschommelingen zijn er écht wel extreem. Overdag was het rond de 17graden en moest ik verkoeling zoeken, terwijl ik 's nachts in de sneeuw aan het lopen was. Op de bergtoppen vielen er dikke vlokken, terwijl we in de valleien getrakteerd werden op ijskoude regen, wind en mist. Naar het einde van de eerste nacht (zaterdagnacht, red.) toe, kreeg ik het daardoor wat moeilijk. Vanaf dat moment begon mijn lichaam écht pijn te doen en werd het op korte tijd heel intens. Na die eerste nacht bleven er nog slechts zes atleten over."
De Barkley is duidelijk geen wedstrijd voor doetjes, temeer omdat het in de bossen van Frozen Head State Park niet echt gezellig vertoeven is, zeker niet 's nachts. Bovendien krijgen ultralopers tijdens lange wedstrijden regelmatig last van waanbeelden en hallucinaties, mede door het gebrek aan slaap. "Maar daar had ik niet echt last van, want ik heb behoorlijk wat ervaring met 's nachts door de bossen lopen", lacht Karel. "Schrik heb ik bijgevolg nooit echt gehad, al zag ik af en toe wel eens 'oogjes' reflecteren vanuit het bos."
Ik ben echt onder de indruk hoe mijn prestatie werd opgepikt. Overal ter wereld stond mijn naam in de krantenkoppen
"Wat het meeste indruk op me heeft gemaakt? De momenten die je deelt met de andere lopers. Bovendien doet het deugd om na al die uren in de wildernis je crew terug te zien. Ook mijn terugkomst van ronde vier, toen iedereen me om 4 uur 's ochtends stond op te wachten, was memorabel."
Karel werd exact na 42 uur, 42 minuten en 42 seconden als allerlaatste loper 'afgetapt'. "Hoewel ik dus niet officieel finishte, bezorgde het klaroengeschal me een gevoel van trots. Het als nieuweling als langste uithouden, is weinigen gegeven. Zeker in deze editie, met één van de sterkste deelnemersvelden ooit. Als sportman blijf je echter met een gevoel van 'wat als?' achter. Het was immers niet de bedoeling om als langste over te blijven, wél om te finishen."
Maar misschien kan Karel volgend jaar een nieuwe poging ondernemen ….
Carine Broucke (uit de Boulezlaan) vertelt ...
"The Faces of Flanders Field"...
Ik hoor velen bij zichzelf de vraag stellen : wat moeten we daaronder verstaan????
Tsja…. Aan het einde van mijn verhaal zal heel de Bilkhage het weten – en misschien
doorvertellen.
Als Waregemnaars wandelen we graag eens op het Amerikaans Kerkhof,
Memorial Day staat steevast aangevinkt op de agenda, en je mijmert wel
eens bij een graf en stelt je de vraag welke jongeman daar ligt.
En ik weet dat ik niet de enige ben.
Waarom? Waarom? Een vraag die steeds terugkeert. Niet enkel waarom zij moesten
sneuvelen, maar waarom komt een jonge man, in 1914, deoceaan over naar een landje
waarvan hij niet eens het bestaan kende.
Wat dreef hem? Wie was hij? Ouders, broers, zussen?
Wat deed het met zijn familie toen hij niet terug kwam?
Weten (wisten) ze dat hij hier in een rustige, vredige omgeving ligt? weten ze uberhaupt
waar Waregem is? Is er nog familie terug te vinden?
En vooral de gedachte : zo triest, nooit geen bloemetje, nooit eens een kleine blijk van
erkenning aan de grafsteen.
Daarom waren we er als de kippen bij om in 2014 een graf te adopteren
via het Adopters Programma van het American Legion.
En van het één, komt het ander. Eerst heb je een naam, op een kruisje.
Dan mijmer je daar wat over. Wie was hij? Leeft er nog familie?
En dan begin je te zoeken, en te zoeken, en te zoeken, ..
Tot je na enkele maanden toch iemand gevonden hebt die je op het juiste spoor zet.
Zalig toch??? 100 jaar na data familie terugvinden van een jongen die hier bij ons begraven
ligt.
Bij iedere adopter hoor je datzelfde verhaal, en diezelfde blijdschap als de zoektocht eindigt
bij een ver familielid.
Met enkelen wilden we nog net dat ietsje meer. Deze jongens, hier bij ons begraven, worden
op de duur een beetje een ver familielid, gesneuveld in de Groote Oorlog.
En daar begint het verhaal van “The Faces of Flanders Field”.
Met enkelen hebben we een kleine vzw opgericht, met als doel om bij bijzondere
gelegenheden onze soldaten niet enkel een naam, maar ook een gezicht te geven.
Dit willen we doen door bij ieder kruisje een staander te zetten, met een foto van de
gesneuvelde. Want een gezicht zegt zoveel meer dan enkel een naam.
Een gezicht maakt iemand zoveel vertrouwder dan wat letters gekerft in steen.
Jammer genoeg zijn we nog niet zover.
Momenteel wachten we op toestemming vanuit het ABMC – de overkoepelende organisatie
die alle overzeese begraafplaatsen in beheer heeft.
Van in den beginne kregen we de volle steun van de huidige superintendant van de
begraafplaats, en we weten dat van zodra de toestemming er is we voluit kunnen doorgaan met
… het zoeken naar sponsors, het laten afdrukken van de fotoplaatjes en het aanmaken van de
staanders. Alles staat klaar in de startblokken, maar ergens moet iemand in het grote America
het startschot geven.
Ondertussen zitten we wel niet stil. Vorig weekend zijn we voor het 2e jaar op rij op fronttour
geweest. Hiervoor doen we een beroep op Gil Bossuyt uit Desselgem, een enthousiaste gids
met heel veel boeiende verhalen over WOI. Vorig jaar deden we een mooie tocht door het
Heuvelland, dit jaar stond (een deel) van de Somme op het programma.
Volgend jaar plannen we opnieuw een fronttour, de zaterdag voor Memorial Day.
Mocht iemand van de Bilkhage buren hier interesse in hebben, stuur me gerust een mailtje,
dan nodigen we je tijdig uit. We beperken ons tot een kleine groep van 30-35 personen, dus
tijdig erbij zijn is de boodschap.
En ondertussen blijven we duimen en hopen dat we heel binnenkort kunnen uitpakken met dit
– toch wel voor België – vrij unieke projectje.
Carine
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Our dear adopted family decorates the grave of my great uncle Walter Grove at Flanders Field each Memorial Day. I am grateful and always moved how the people of Belgium honor our fallen so far from home. Never forget the sacrifice of our finest who gave all to protect freedom, for us and for others around the world.
Onze lieve adoptie familie versiert elke Memorial Day het graf van mijn groot-oom Walter Grove op Flanders Field. Ik ben dankbaar en ontroerd hoe de mensen van België onze zo ver van huis gesneuvelden eren. Vergeet nooit het offer van onze geliefden die alles gaven om de vrijheid te beschermen, voor ons en voor anderen over de hele wereld.